Gebed > Ingezonden
Ingezonden gebeden (13)
Stilte
Annette van den Wijngaard
Annette van den Wijngaard
16 sep 2003, 07:34
De stilte van mijn geest draait rustig om me heen
De stilte van de avond valt.
De rust keer weer terug
De stilte voor de storm
De donder komt eraan
De stilte van de dag
De vogels vliegen af en aan
Het geluid klinkt zacht
De Stilte van de maan kijkt mij weer neer
en kijkt mijn glimlachend aan
De stilte van het water
Een eend zwemt erin
De stilte van de bladeren
geeft Kracht aan iedereen
De stilte van de mens
en de stilte in hun Hart
De stilte van de mens
Een innerlijke rust breekt aan
Een rust voor iedereen bedoeld
Een rust voor menigeen
Thuis komen
Frank van de Meent
11 jul 2003, 15:01
Toelichting afzender:
Wij zijn reizigers in de wereld, in gedachten en in ons hart. Telkens als we grenze overschrijden ligt er eer nieuwe wereld aan onze voeten, waar we in verwondering binnen stappen. Soms angstig, soms vertrouwd, soms herkennend, vaak in verwondering voor het 'nieuwe'. Alles wat we op onze reizen ervaren duidt op het hogere 'het grote'...
en vooral: het 'grote' in onszelf...
Naar mate mijn wereld groter word en ik verre reizen maak, soms ver van huis, voel ik mij steeds meer THUIS komen...
In verwondering, dichter bij mijn oorsprong...
Kruisweg
EriQue Roegies
Bundels Online
3 mei 2003, 02:15
kruisweg
gedreven door nieuwsgierigheid
het onverwachte achter elke glooiing
achter die bocht ginds in de verte
door monotone stap in trance gegleden
geen monnikenkreun of hartsklank, maar
ritmisch gebonk van mijn zware schoenen
laveren tussen lichaam en geest
zoekend naar mijn scherpe kanten
gedachten branden op mijn zolen
een bezeerde pees die schreeuwt om rust
de keuze tussen angst of evolutie lijkt
stap na stap mijn ingewanden te verscheuren
ik dank de Aarde, de dauw en de Zon
met zout korrelend uit huid en ogen
ik voel niet langer asfalt noch aarde
verheven boven de weg van de behoeftige
de stappen die langzaam verstommen
onvrede en woede bloeden uit mijn buik
zonnestralen als een reinigende zondvloed
de bries tussen mijn vingers misschien niet echt
mijn ogen niet langer gebrand op elk detail
maar deinend over de eenheid van het alles
ik ben niet langer hoor - of tastbaar
schrijdend in onzichtbaarheid
bomen kijken me na op mijn tocht
die voert langs dorpen en langs straten
naar mensen die me voeden en laven
me vertellend hoe het hen is vergaan
ze voelen mijn hart dat danst in lichtheid
mijn handen die branden van vuur
ik geef aan hen wiens ogen vragen
en dans op het pad dat huiswaarts gaat
Eerbiedige stilte is allesbehalve verloren tijd, maar kan de basis zijn van al het betekenisvolle dat wij doen.
- Howard H. Brinton -
WaalWeb Internetproducties
Zinrijk Webtechniek
© 2006-7
