Inspiratie > Poëzie > Gedichten > Ingezonden

Ingezonden gedichten (42)

Geloof

Geloof is niet
bang zijn dat
god er niet zal zijn

Geloof is weten
wie je bent
in werkelijkheid
met behulp van anderen

Een duif
bracht een tak
en een boodschap:
dit is mijn zoon

Godskinderen zijn we
jij en ik en zij
niemand uitgezonderd

Op de toppen van het verdriet

Daar op de toppen van 't verdriet
op 't kruispunt van de overgave
bent U die mij omringt met Liefde.

De ogen van de beer

Er was eens een weiland
omgrensd door een hek
en daarin een beer, een heel grote.
Een monster, zo zei men,
met een gulzige bek,
scherpe klauwen aan zijn poten.

Er was ook een meisje in dat
weiland, zo'n klein,
bleek en bibberig wezen.
Haar enige gedachte was:
vlug naar het gat!
En ze rende voor haar leven.

Goddank, eruit!
Ze was gered!
Maar: wat was ze aan 't dralen?
Waarom, dacht ze maar,
wat wil hij van mij,
die beer, zou hij me nog halen?

Grote god, een poot!
Ze werd opgetild!
Een zwaai, en daar stond ze weer binnen!
Had ze dit uiteindelijk
gewild?
Moest alles opnieuw beginnen?

Maar die stem, waar kwam die nu vandaan?
"Kijk me aan!"

Ze keek, ja toch,
ze wilde zien!
Ze keek, en dacht: die ogen!
Toen bestond er voor haar
geen wereld meer.
De tijd die was vervlogen.

Kon hij zo zijn,
een beer, was ik
daarvoor zo bang, dacht zij.
En vreemd, niets hoefde
er nu meer.
Ze kon overal gaan, ze was vrij!

"Ik wil gaan" zei zij.
"Nu wil ik gaan"
En de ogen zeiden: 't is goed.
"Maar ik kom bij je weer,
want je hebt me zeer
nodig, ik ben van jou."

En waar ze kwam
zag zij ze weer,
die ogen van de beer.
Dan werd ze warm.
Wist: Hij houdt van mij.
En ze leefde gelukkig en blij.